Karin Leibbrandt

In 1996 startte ik met mijn studie diergeneeskunde. Ik heb destijds nooit gedacht dat ik me na mijn studie vooral met het trainen en revalideren van paarden bezig zou houden. Ik wilde namelijk altijd graag (top)sportpaardenarts worden. Helaas kwam ik er gedurende mijn opleiding achter dat het vooral inhield dat ik moest weten welke medicatie ik in welke dosering en op welke manier moest toedienen, zodat ik een paard “fit” genoeg kon krijgen om wel de ring in te gaan om te presteren, zonder een positief resultaat te krijgen bij de dopingtest.

Dat was niets voor mij, dus nadat ik afgestudeerd was besloot ik eerst in de eerstelijns paardenpraktijk te werken en rustig uit te zoeken in welke richting ik mij wilde specialiseren. In die tijd kwamen er veel paarden op mijn pad die op jonge leeftijd kreupel werden en/of gedragsproblemen vertoonden, waar geen verklaring voor gevonden kon worden.  Het fascineerde mij waarom er zo veel paarden op jonge leeftijd geblesseerd raakten en waarom de behandelingen die we hadden vaak niet afdoende werkten. Dat zorgde ervoor dat ik me ging afvragen: ”Waar komt dat door, en waarom gebeurt het?”.

Ruim 20 jaar geleden was er nog nauwelijks onderzoek gedaan naar de effecten van hyperflexie (laag diep en rond en rollkur) tijdens de training. Ik moest dus de effecten die deze manier van trainen heeft op het paardenlichaam zelf onderzoeken en vaststellen. Daarnaast moest ik ook zelf bedenken wat een gezonde en juiste manier van trainen is.  Ik herinnerde mij de woorden van één van mijn favoriete docenten aan de faculteit: “Als niks bekend is en er geen literatuur beschikbaar is, dan moet je je gezonde boeren verstand gebruiken. Dus dat heb ik gedaan! Zijn woorden hoor ik nog regelmatig in mijn hoofd: “use your common sense”.